Jednym z głównych urazów stawu ramiennego jest zwichnięcie, które może prowadzić do niestabilności stawu barkowego. Niestabilnością stawu ramiennego określamy niemożność utrzymania głowy kości ramiennej we właściwym położeniu w panewce łopatki. Podłożem niestabilności stawu u młodych ludzi jest najczęściej uraz, u osób starszych są głównie zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe. Niestabilność to również częsta przypadłość sportowców, szczególnie pływaków i tych, którzy wykonują ruchy nad głową i wyrzuty. 

U osób młodych oraz sportowców, gdzie czynnikiem inicjującym był uraz, zaleca się zabieg operacyjny, najczęściej artroskopię.

Najbardziej popularnym i najmniej inwazyjnym zabiegiem jest artroskopia. Podczas operacji, w pierwszym etapie dokonuje się rewizji stawu, a następnie naprawia uszkodzone struktury np. więzadła czy obrąbek stawowy. Zaletą leczenia artroskopowego niestabilności stawu barkowego jest krótki pobyt w szpitalu oraz niewielkie, prawie niewidoczne blizny pooperacyjne.
Powrót do pełnej sprawności fizycznej jest możliwy po upływie 4 – 6 miesięcy. Uszkodzone struktury stabilizowane są wszczepami tytanowymi, które wprowadzane są do kości. Najczęściej uszkodzony obrąbek stawowy jest mocowany do kostnego brzegu panewki. 

Wskazania do wykonania zabiegu:

• ból, nasilający się podczas określonych ruchów
• obawa przed wykonaniem pewnych czynności i brak stabilności stawu
• uczucie przeskakiwania w stawie
• dyskomfort i osłabienie kończyny oraz powtarzalne epizody zwichnięcia stawu